پاتوق فرزانگان
"مهندس شاعر شهید محمد مهدوی" تو بمب گذاری سال 87 شیراز به شهادت رسیدن.21سال شون بیشتر نبود. همزمان تو سه رشته نفت،مدیریت و تفسیر قرآن تحصیل می کردن! تدریس خصوصی هم میکردن و مسئول واحد شهادت کانون رهپویان وصال هم بودن.(چه طوری وقت می کردن خدا عالمه!!) همیشه می گفتن: هرکاری که میخوایید انجام بدید اول ببینید اون کار چه دردی از امام زمان دوا می کنه،بعد انجامش بدید. تو خیابون اصلا سرش رو بلند نمی کرد.گاهی دوستاش به شوخی بهش تیکه مینداختن. اما همیشه می گفت: چشمی که میخواد امام زمان رو ببینه،باید خیلی از چیزا رو نبینه. اتاقش رو دو بخش مجزا کرده بود. یه طرف میز مطالعه اش بود که در و دیوارش پر بود از برنامه هاش و ساعت های کلاساش و امتحاناش و...فقط یه کاغذ بزرگ زده بود دقیقا جلو میزش که توش پر بود از احادیث و روایات در مورد نماز اول وقت! طرف دیگه اتاق پر بود از عکس علما و جمله ها و احادیث و عکس شهدا و... جالب ترین بخشش،بخش کتابای غیر درسیش بود. تو هر زمینه ای که به ذهن آدم برسه کتاب بود! خونه شون جای نسبتا پر رفت و آمدیه.بخاطر همین هیچ وقت پرده اتاقشو کنار نمی زد و بازم میگفت: چشمی که میخواد امام زمان رو ببینه باید خیلی چیزا رو نبینه. شعری از شهید مهدوی: جز در ره تو قدم نهادن پوچ است جان دادن خونگری و مستی پوچ است هر جا که نبو نام تو و یاد غرور آور تو آنجاست که در سرم هوای کوچ است... 
